یک روز به تمام معنا افتضاح

امروز(سه شنبه) از همون اول صبح خبرای بد شروع شد. اول از همه که زنگ زدم برای طرحم که مسئولشون گفت اینجا که شما قراره بری قبلاً 3 تا جراح داشته و الان یه دونه دارن و دو تای دیگه رفتن فوق بخونن. تو اینترنت یه گشتی زدم دیدم 200 هزار نفر هم جمعیت داره مسئول محترم فرمودن که ایشالله بیشتر از 3 هفته نمی مونی. یعنی دیگه رسماً داشتم پس میفتادم. خلاصه فرمودن که صبح اول مهر اونجا باش. بعد از اون یه غلطی کردیم یه مریض AVF رو که گفته بودم امروز بیاد اومد دم در و برای تشکیل پرونده ما هم برای اینکه مطمئن شیم همه چیزش درسته و مشکلی برای عملش نیست به استاد گروه مقابل گفتیم معاینش کنه حالا بماند که چه سوء تفاهمی این وسط و طبق معمول وسط فرق سر من پایین اومد. بعدش رفتیم سر عمل تیرویید که استاد لاپاروسکوپی عینکش رو یادش رفته بود بیاره و از سرپرستار اتاق عمل عینکشو قرض گرفت و جهت مزاح هم فرمودن که یه سری در قدیم دندون مصنوعی هاشونو بهم قرض میدادن. بعد از این یه عمل کیسه صفرای باز داشتیم که استاد فرمودن که میدلاین بازش کنین و ما چشامون گرد شد و باز بماند که اگه جناب سرهنگ نبود الان بنده از شانه راست به پایین فلج بودم. ازون ور هم یه اتفاق جالب برای استاد گروه مقابل افتاده بود و اونم این بود که یه آدم حقیری می خواسته آناستوموز روده رو چک کنه با یه سرهنگ هوا از مقعد پوش می کنه و بعد دوباره و در این حین ناغافل یه سری از ترشحات اونجا می پاشه به استاد و استاد که از عصبانیت در حال انفجار بوده میگه « چی کار داری می کنی ؟» و اون آدم حقیر می گه که « ای وای استاد ببخشین البته تمیزه خیلی وقت بوده که از این روده ها استفاده نمی کرده » راوی داستان که خودش سر عمل بوده می گفت من در حال ترکیدن بودم و خودم رو نیگر داشته بودم. بعد از این داستان ها برگشتیم پاویون و هنوز چشم بر هم نگذاشته سال دویی زنگ زد که مریض آی سی یو ( کانسر مری ) بد حاله.
چند ساعت بالای سر مریض بودیم مشاوره گذاشتیم نوار قلب آزمایش اکوی قلب....2 بار کُد خورد و متاسفانه اکسپایر شد