شانس که نباشه همینه

از اول صبح که با سر درد و بی حوصلگی بیدار شدم. رفتم بخش بعدشم اتاق عمل اولین عمل هم طبق معمول روزای یکشنبه لاپاروسکوپی بود و هرنی جدار شکم و بنده نقش مترسک دوربین به دست. کم کم دامنه مفصل شانه راستم داره محدود میشه. اینکه تموم شد نوبت رسید به مریضی که کیست هیداتید کبد داشت. و چون قبلا هم ERCP شده بود قرار بود کیسه صفراش هم برداشته باشه و بنده هم کلی صابون به دلم زده بودم که بعد از مدت ها باز دستم به لاپاروسکوپی بره. اولین بخش چیفی کلی کیسه صفرا لاپاروسکوپی رو تنها رفتم بدون اینکه استاد بیاد سر عمل ولی این چند تا بخش جدید انگار قرار نیست نوبت ما بشه. خلاصه با استاد صحبت و یه رضایت ضمنی از استاد که بعدش فرمودن برو آمادش کن و پورت ناف رو هم بزار . ما هم خوشحال و خندان به فرموده عمل کردیم. بعدش خود استاد اومد و پورت های بعدی رو هم گذاشتیم. داخل شکم رو کخ نگاه کردیم یه کیست هیداتید اندازه یه پرتقال چسبیده بود به معده که هرچی هم ساکشن کردن چیزی نیومد. بعد کیست کبد رو ساکشن کردن باز چیزی نیومد حالا این وسط من هی دلم داره پرپر میزنه که کی من برم کیسه صفرا رو درآرم. تو این هاگیر واگیر دوربین هم خراب شد و استاد هم عصبانی شد و گفت open  کنین یعنی اینو گفت انگار آب یخ ریخته باشن رو سرم. خیلی حالم گرفته شد. بعدشم که استاد رفتن بیرون و عمل افتاد گرده اینجانب. همه مدل دردسر داشتم. از اجازه ندان به آزاد کردن کبد بگیر تا خونریزی و هموستاز و ... کیست داحل شکم هم قربونش برم به همه جا چسبیده بود اصلا درنمیومد. آخر پارشیل برداشتم تو بقیه ساکش هم امنتوم چپوندم. یه درن هم گذاشتیم تو کبد. کلا حال گیری خوبی بود. 

عصر پاشا با قیافه چپ شده اومد گفت به جام کشیک وایسا من حال ندارم. بعدشم که مت زنگ زد گفت یه مریض برای مورنینگ فردا آماده کن. الانم که دارم تایپ می کنم دارن یه مریض رو آماده می کنن برای اتاق عمل ..روز خیلی خوبی بود